له ښایسته خو خطرناک اروزګانه
28 جولاې 2013 - 06 زمری 1392
احمد امید خپلواک یوازې پر ځانمرګو نه راته غږېد. هڅه یې
کوله چې د خپل ښایسته اروزګان ښکلا هم را وپېژني.
د کابل د دوبي یوه غرمه وه. غرمنۍ مې خوړلې وه، چای مې
څښه. زنګ راغی:
- یو زلمی دې لیدو ته راغلی
- څوک دی؟
- نه یې پېژنو
د ځانمرګو بریدونو ډار هر څوک ډارولي وو. غوره همدا وه چې که د چا پکار
وای زنګ یې راته وهلی وای، ځان یې راپېژندلی وای او بیا دفتر ته راغلی وای.
تلوسه راپيدا شوه. وخت مې درلود. همکار مې وپوښت:
- له کومه راغلی؟
- وايي له اروزګانه راغلی یم.
هېر مې و چې کله مې دې د اروزګان څوک لیدلی وي. سترګو ته مې د اوږدو کمیسونو، لمر وهلو، اوږدو ږیرو سړو تصویر ودرید.
بې له دې چې نور فکر وکړم ورته ومې ویل را یې وله.
دروازه پرانیستل شوه. اوږد کمیس یې اغوستی و. د پرتاګه پایڅې یې
وربډوهلې وې. تور رنګولي بوټ یې په پښو و. اوږد سپين بخون چارخانه څادر یې په یوه
اوږه پروت و.
ګومان کوم سره خولۍ یې په سر وه. تورې سترګې یې خندانې برېښېدې. په
اوږه پروت څادر یې په لاس کې ونیو. لاس او څادر یې دواړه پر ټټر کېښوول.
- پسرلی صاحب امید خپلواک یم.
رامخ ته شو. غېږ یې پرانیسته. روغبړ مو وکړ. خولې و. لکه د تناره له
غاړې چې را ولاړ شوی وي. مخامخ راته کښېناست. لکه له کلونو کلونو چې سره پېژنو.
- خونه مو ښه سړه ده.
په څادر یې خولې پاکولې، د خونې څلور سره کونجونه یې څارل. د شنو چایو
پیاله مې ورته کېښوده. و مې پوښت:
- ډوډۍ دې خوړلې؟
- هو د وخته، موږ خلک د وخته هر څه کوو.
- تاسو خلک؟
موسکی شو. پر سپین مخ یې وینه وځغسته. یو غوړپ چای يې تر ستونې تېر کړ.
- زه له ترین کوټه راغلی یم.
- اروزګان؟
- هو پسرلی صاحب، اروزګان ډېر ښایسته ځای دی،
ورته راغلی به نه یې؟
- یه
- ډېر ښایسته دی خو تعلیم په کې نشته، تاسې
خبریال هم په کې نه لرئ.
موږ په اروزګان کې خبریال غوښت. له یوه ملګري ژورنالست سره مې څو اوونۍ
وړاندې خبره کړې وه. پوه شوم چې امید د هغه په غوښتنه راغلی دی.
احمد امید خپلواک ورو ورو خبرې کولې. خو مړ مړ نه غږېد. په غږ کې یې
انرژي او ولوله وه. پر خپل کاري ژوند راته وغږید.
په هغه ورځ چې لټېده. تر ډېره یې ځان راپېژندلی و، زموږ د همکارانو په
باب راته غږېدلی و. پر خپرونو یې راته ویلي و خو تر پایه یې د کار غوښتنه و نه کړه.
شمېره یې را پرېښوده. مخه ښه ته یې غېږ پرانیسته. په غوږ کې یې راته
وویل:
- ښایسته خو خطرناک اروزګان ته روان یم.
احمد امید خپلواک مو همکار شو. یوازې پر ځانمرګو نه راته غږېد. هڅه یې
کوله چې د خپل ښایسته اروزګان ښکلا هم را وپېژني.
په کار کې یې ستړیا نه درلوده. یا نه ډارېده یا یې ماته ډاډ راکاوه.
ویل به یې: "بې غمه اوسه، دا اروزګان دی ښه په کې بلد یم."
دی بلد و خو نور نه و.
No comments:
Post a Comment